انجمنی برای تنبل های ایران!
آقای هویج: تاكنون برایتان پیش آمده كه تشنگی بر شما مستولی شود و حوصله نداشته باشید كه بلند شوید و یك لیوان آب برای خودتان بریزید؟ آیا تجربه این را داشته اید كه هفته ها در خانه نامرتبتان شب و روز را سر كنید و حوصله ای برای سر و سامان دادن به شلختگی اطرافتان نداشته باشید؟ آیا دقایق طولانی سر جایتان می نشینید و به محض اینكه چشمتان به یك آشنا می افتد، درخواست یك فنجان چای می كنید؟
اگر جواب شما به این پرسش های ساده مثبت است، شما یك «تنبل» هستید و بهتر است هر چه زودتر فكری برای خودتان بكنید. اما خبر خوب برای تنبل های عزیز این است كه می توانند به عضویت «انجمن تنبل های گمنام» در بیایند و در كنار تنبل های دیگر خودشان را درمان كنند.
گفته می شود تنبلی ایرانی ها بالاتر از متوسط جهانی است؛ به صورتی كه برمبنای آمارهای جهانی، ایرانی ها پس از عرب ها و آفریقایی ها جایگاه سوم تنبلی را در جهان به خود اختصاص داده اند. حسن قاضی مرادی - جامعه شناس - باز در كتابی با عنوان «كار و فراغت ایرانیان» به این مسئله پرداخته و در آن تصریح می كند كه «كار» و «تفریح» در میان ایرانیان، به شكل «زحمت» و «سرگرمی خواهی» نمود پیدا كرده است.
تنبل كسی است كه اختیار زندگی اش را از دست داده و كارهایش را نه برمبنای درست بودن بلكه برمبنای اجبار یا علاقه انجام می دهد. تنبل معمولاً یا كاری انجام نمی دهد و یا اگر هم انجام دهد، استاد كارهای نیمه تمام است و برایش مهم نیست كه این كارهای نیمه تمام چه لطمه بزرگی به زندگی اش می زنند.
تنبل، حاشیه امنی دور خود دارد و این حاشیه را همیشه محدود و محدودتر می كند. تنبل، شغل مشخصی ندارد و یا دائم در حال تغییر شغل است.
در این میان، افرادی هم هستند كه به لطمه های تنبلی آگاه شده اند و تلاش می كنند كه این رفتار را از خودشان دور كنند. «انجمن تنبلان گمنام» برای همین تشكیل شده است تا آدم هایی كه به تنبلی اقرار می كنند به عضویت انجمن در بیایند و در امتداد بهبود خود تلاش كنند.
«انجمن تنبلان گمنام» یكی از زیرمجموعه های انجمن های «دوازده قدمی» است. «دوازده قدم» برنامه ای متشكل از مجموعه ای از اصول راهنماست كه برای رهایی از اعتیاد، وسواس و دیگر مشكلات رفتاری به كار می رود. دوازده قدم بر پایه اقرار به ناتوانی شخصی و پذیرش كمك یك نیروی برتر بنا شده است. این برنامه، اول در «انجمن الكلی های گمنام» به وجود آمد و در سال ۱۹۳۹ در كتاب بزرگ «الكلی های گمنام» منتشر گردید. در سال ۱۹۵۳ «انجمن معتادان گمنام» و سپس آن انجمن های مشابه دیگری با مبنا قرار دادن این اصول تشكیل شدند.
ما سعی كردیم تا با اعضای انجمن تنبلان گمنام، دیدار و گفت و گو داشته باشیم اما این دیدار برایمان میسر نشد و به یك گفت وگوی تلفنی بسنده كردیم و خب بالقطع شما دلیلش را متوجه شده اید!
«علی آقا» عضو انجمن تنبلان گمنام است و در این باره برایمان می گوید: «همه آدم ها نقص هایی دارند و این نقص ها در هر انسانی متفاوت می باشد اما این مساله در بعضی آدم ها آنقدر زیاد است كه آن شخص را گرفتار لطمه می كند. مثلاً فكر كنید اگر فردی دارای غرور بیش از اندازه یا تنبلی بیش از حد باشد، گرفتار چه مشكلاتی می شود.»
علی آقا كه شغل آزاد دارد و ترجیح می دهد نامش برای مخاطبان فاش نشود، درباره قدم هایی كه یك تنبل باید در این انجمن طی كند، توضیح می دهد: «سه سال پیش چند نفر دور هم جمع شدند تا برنامه های انجمن های دوازده قدمی را برای آدم های تنبل شرح دهند. در قدم اول، فرد تنبل باید با بیماری خودش آشنا شود و بداند كه هیچ وقت تنبلی خودرا جدی نگرفته در حالیكه این مساله صدمات زیادی به روح و جسم او زده است. او باید روی نقصها خود خط قرمز بكشد و به سمت درمان و پیشرفت قدم بردارد. او باید در امتداد رشد روح و جسمش تلاش كند.»
درباره نحوه برگزاری جلسات انجمن از او می پرسم كه می گوید: «جلسات انجمن هفته ای یك ساعت تا یك ساعت و نیم برگزار می گردد و همه اعضای انجمن باید تابع قوانین باشند. همچون قوانین ما این است كه بدگویی و قضاوت كردن را كنار بگذاریم و از روی انتخاب های آگاهانه صحبت نماییم. برابری بین اعضا حرف اول را می زند و چیزی به اسم بالای مجلس و پایین مجلس وجود ندارد. صحبت ما اینجا اتحاد و همدلی است؛ شاید با هم اختلاف نظر داشته باشیم اما جایگاه هر شخصی محترم است. اصول كلاس های ما بر اساس خودشناسی و خدامحوری است. كلاس های ما معمولاً در فرهنگسراها برگزار می گردد اما خیلی وقت ها هم سه یا چهار نفری در جایی دور هم جمع می شویم و خودمان را ارزیابی می نماییم. در این نشست ها با هم قول و قرارهای جمعی می گذاریم. مثلاً اینكه در طول یك هفته، روزی یك دفعه نرمش نماییم. خب همه ما می دانیم كه ورزش خیلی چیز خوبی است اما چند درصد آدم ها روزانه ورزش می كنند؟»
او ادامه می دهد: «یكی از كارهای ما داشتن برنامه روتین است چون معتقدیم كه روح و جسم یك تنبل، ضعیف شده است. ما سه برنامه روزانه برای خودمان انتخاب می نماییم. مثلاً من می آیم نرمش كردن و مسواك زدن را در برنامه روتین خودم قرار می دهم اما این برنامه روتین را محدود به زمان و مكان خاصی نمی كنم. مثلاً فرقی ندارد من ورزش روزانه را در خانه یا پارك انجام دهم اما چیزی كه مهم می باشد این است كه حتما ورزشم را انجام دهم. بهتر است كه برنامه های ابتدایی برنامه های سختی نباشند كه فرد تنبل به راحتی از عهده آن بر بیاید. اگر این برنامه در ابتدا زمان بندی مشخصی داشته باشد، امكان دارد اعضا از پس آن برنیایند و در اصطلاح گرفتار لغزش شوند.»
علی آقا همین طور می گوید: «لغزش در برنامه روتین، ناامیدی با خود به همراه می آورد و حال ما را بد می كند. به هر حال در ناخودآگاه همه ما یك عامل بازدارنده وجود دارد كه جلوی ما را برای انجام بسیاری از كارها می گیرد. یك نفر كه دائم می گوید ولش كن! دائم می گوید خب كه چه؟ این همه آدم در زندگی موفق شدند، در نهایت چه شد؟ در واقع منِ تنبل باید جلوی این نیروی بازدارنده بایستم. یكی دیگر از برنامه های ما برنامه هفتگی است. مثلاً اینكه باید هر هفته اتاقمان را یا محل زندگی مان را مرتب نماییم.»
یكی دیگر از برنامه های اعضای انجمن تنبلان این است كه آنها یك ساعت در روز را بر خلاف میل و علاقه شان زندگی می كنند: «ما باید به مدت یك ساعت كاری را كه دوست نداریم انجام بدهیم. مثلاً اگر دوست داریم یك ساعت تلویزیون تماشا نماییم، باید آن یك ساعت را بر خلاف میلمان كتاب بخوانیم.»
از علی آقا درباره تعداد اعضای انجمن می پرسم: «آمار دقیقی نمی توانم به شما بدهم. كانال تلگرامی انجمن ما حدود ۴۰۰ نفر عضو دارد و در جلسات هفتگی هم حدود ۱۰ نفر حاضر می شوند. درِ انجمن به روی همه باز است و من بعنوان منشی جلسات موظفم در روز و ساعت مشخص در كلاس را باز كنم؛ چه ۱۰ نفر بیایند و چه یك نفر. در واقع این كلاس شامل كسانی می شود كه خودشان به تنبلی اقرار می كنند. من خودم در همان جلسه اول متوجه تنبلی خودم شدم.»
از او می خواهم كه راجع به مصادیق تنبلی اعضای انجمن برایمان صحبت كند: «ما شخصی را داریم كه با وجود داشتن یك دختر ۱۵ ساله نمی تواند زودتر از ۴ پس از ظهر از خواب بیدار شود. دانشجویی را داریم كه سر كلاس های دانشگاه حاضر نمی گردد چون تنبلی می كند و وقت خودش را پای تلویزیون و موبایل می گذراند. متأسفانه تنبلی موجب می شود كه ما در جمع های مختلف اعتباری نداشته باشیم. تنبل ها زبانزد همه می شوند و كسی كار مهمی را به آنها نمی سپارد. یكی از خانم های انجمن به خاطر تنبلی زیادی كه داشته شوهرش او را ترك كرده است. یك وقت هایی هست كه آدم ها از تنبل ها فراری می شوند و تو را طرد می كنند.»
او ادامه می دهد: «مثلا خود من الان كه دارم با شما صحبت می كنم، همسرم سر كار است و روفرشی های خانه تانخورده و نامرتب است اما من هنوز حوصله نكرده ام آنها را درست كنم. من اولش عضو یك انجمن دوازده قدمی دیگر بودم و موظف بودم سر ساعت مشخصی در كلاس را باز كنم اما همیشه پنج دقیقه دیرتر این كار را می كردم و همیشه هم برای این كار توجیه های خاص خودم را داشتم. اما به من گفتند كه تو تنبلی و این توجیه ها هم از روی تنبلی است و بهتر است كه عضو انجمن تنبلان گمنام شوی!»
علی آقا توضیح می دهد كه تمام انجمن های دوازده قدمی مثل انجمن مغرورها، پرخورها، الكلی ها و … از كشورهای خارجی وارد ایران شده اند اما انجمن تنبلان گمنام نخستین انجمن دوازده قدمی تمام ایرانی است: «انجمن تنبلان گمنام هنوز آن طور كه باید توسعه پیدا نكرده اما آرزو داریم كه تا چند سال دیگر این انجمن خیلی بزرگ تر شود و بتوانیم پیام تنبل ها را به همه برسانیم.»
منبع: آقای هویج
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب